فیلم It's Kind of a Funny Story در سال 2010 اکران شده و اگه بخوام خیلی خلاصه فیلم را توضیح بدم، باید بگم که فیلم در رابطه با پسر نوجوانی به نام "کریگ" هست که صبح یک روزی به یه آسایشگاه روانی و افسردگی می ره و به دکترهای اونجا می گه که قصد خودکشی داره، دکترها هم واسش 5 روز موندن تو آسایشگاه رو تجویز می کنند و ماجراهایی پیش می آد که بهتره خودتون ببنید.

ولی نکته ای که من می خوام گم اینجاست که وقتی روز اول دکتر از کریگ در رابطه با اینکه "چرا می خواد خودکشی کنه؟" می پرسه، کریگ خجالت می کشه که جواب بده، چون مشکلاتی که می خواد واسه خاطر اونا دست به خودکشی بکنه خیلی خیلی مشکلات کوچک و ریزی هستند.

در واقع مشکلات، کوچک و بزرگ ندارن، کوچکهاش هم می تونن آدم رو از پا در بیارن، بزرگهاش هم. 

تفاوتش اینه که اگه راهش رو بلد باشیم، می تونیم خیلی ساده با کوچکهاش مقابله کنیم و بر اونا فائق بشیم ولی اگه نتونیم، این مشکلات کوچک هستند که آروم آروم ذهن و فکر ما رو به خودشون معطوف کنن و در کل زندگی آدم رو مختل کنند. جلوی دنبال کردن اهداف و آرزوهامون رو می گیرن و ما رو به شدت تحت تاثیر محیط پیرامونمون قرار می دهند، یکجورایی ما رو شدیدا" افسرده می کنن،  کسی هم از ما بپرسه که چه مشکلی داری؟ نمیتونیم جواب بدیم. چون اگه جواب بدیم که مثلا"مشکلم اینه و آن، صدتا مثال میارن که "فلانی 1000 برابر درد تو درد داره!  اون وقت تو واسه همچین مشکلی ناراحتی؟ جمع کن بابا!"

به نظرم علت بوجود اومدن این مشکلات از نداشتن اعتماد بنفس کافی تو آدم ناشی می شه! عدم اعتماد بنفس هم خودش مشکلی کوچکی نیست ولی غیر قابل درمان هم نیست! می شه با صحبت با یه روانشناس خوب ریشه اش را پیدا و سعی بر حذفش کرد. اگه این حل بشه، آدم می تونه به مصاف اون مشکلات ریزی هم که داره بره و از شرشون خلاص بشه.

سرآخر هم اینکه "کریگ" هم تو این 5 روزی که تو بیمارستان می مونه، اتفاقاتی براش می افته که می تونه بر اون مشکلاتش غلبه کنه. فیلم ارزش یک بار دیدن رو داره.